to nie jestblog rowerowy

Co tam? Bo ten bikestats mi mówi, że nie jeździłem ze trzy lata. Ta, jasne. Znaczy może rzeczywiście nie jeździłem. Zresztą jeździłem czy nie jeździłem, to jak mówi ludowe przysłowie, po ch. to roztrząsać? Zarobiony byłem. Byliśmy. Bo to urodziło się jeden Szymek a potem urodziło się jedna Zuza, więc no trudno. 
Teraz to zupełnie co innego. Szym ma 4 lata, Zuz półtora, więc możemy zacząć z tymi fotelikami jeździć. Zaczęliśmy zatem. Takie tam bujania wzdłuż Wisły ze startem w Skoczowie. Tyle, że to sporo trzeba się nt. takich bujań nauczyć. Bo np. jedziemy a tu Zuza zaczyna robić sceny. Się wącha i wykrywa kupę. Spoko - daj pampersa. Nie mam, nie zapakowaliśmy. Acha. Dzyń, dzyń. Tato, mógłbyś nam podrzucić pampersy pod wiadukt? Tak? Dzięki. I wszystko gra. Przewijanko i w drogę. Nie? Dlaczego Szymciu się drzesz w niebogłosy i robisz wszystko, żeby się wkręcić w przerzutę? Bo ty już nie chcesz? Ale dopiero pół godzinki jeździmy, choć pojedziemy do Ustronia na lody? Gdzie masz lody? No weź się nie wyrażaj... i tak dalej. 
Przejechanie paru kilometrów zajmuje godziny, dzieci w międzyczasach chcą zamiennie lub symultanicznie kupę, siku, bułkę, banana, piciu, loda, robaczka, którego właśnie minęliśmy, kwiatka lub malinkę z krzaczka. Fajnie.

Nad Wisłą w Skoczowie © bezo

SportyPal tako rzecze
A takie tam sobotnie bujanko po lasach głównie.

Endomoderna, jak dowód na zaistnienie :)
No to tak. Śię tłumacząc objaśniam, że wskazania mądrego liczniczka i głupiego endomodo różnią się nieco (kilometrażowo) i sporo (czasowo), bo liczniczek pauzuje a endomodo jest niezmordowane albo nie umiem tego skonfigurować. Następnym razem potestujem to, co Blejs zachwala i zobaczem, co to warte.
Chwila historii -
Dwa tata temu w niezbyt odległęj galaktyce zrobiliśmy z Mają prawie tę samą trasę i... ale od początku.

Plan był taki, że jedziemy do Poraju, tam wsiadamy w poranny pociąg do Krakowa i wracamy sobie na rowerkach całodniowo. Niepewność pogody i niejasne przeczucie mojej cienkości spowodowały, że plany się zweryfikowały i zamieniły w wycieczkę objazdową. I dobrze. Bardzo dobrze.
Początki złego były miłe.

Zausznicy © bezo

Popylaliśmy dziarsko nowiutkimi ścieżkami pełni sił i innych takich. Potem pojawił się pierwszy, taki dziecinny trochę podjazd, i zacząłem mieć wrażenie, że jest jakaś zdrada w moim organizmie. Ale cały czas trenowałem robienie dobrej miny do gry, która jeszcze taka zła mi się nie wydawała.

Żarecki lans na bezdrożu © bezo

Potem gdzieś pod zamkiem w Bobolicach Kuba trochę przyglebił. Otrzepaliśmy go z błota, igliwia i drobnych kamyczków, sprawdziliśmy stan Kuby i roweru i pojechaliśmy dalej. Jak teraz tak sięgam pamięcią wstecz, to prawdopodobnie był to znak od jednego z bogów, żebyśmy dali se spokój z tymi wygłupami i wrócili na grila i piwo a nie wygłupiali się przed ludźmi. Znaczy głównie to był znak dla mnie. Bo Miśkowi jak się wydaje żadna trasa nie robi (mam syna cyborga - nie ma tu żadnych wątpliwości). Dla Kuby też to był znak, o czym przekonaliśmy się wieeele kilometrów dalej.
Ale wracając do tematu, czyli do mnie. Mnie chyba Bóg opuścił, że po blisko dwuletniej przerwie rzuciłem się na taką trasę. Niby nic wielkiego ale zdecydowanie nie dla takiego zaleniwionego typa jak ja. Co ja się nacierpiałem na każdym (KAŻDYM) podjeździe i na każdym (KAŻDYM) piaszczystym odcinku, to wiem tylko ja. I Kuba (bo miły z niego synek i czekał na tatusia. I Michał (bo miły z niego synek i czekał na nas obu kilka kilometrów z przodu. I reszta rodziny, bo chętnie im o swoich cierpieniach opowiadałem.
Tak czy siak przed dwoma laty, prawie całą trasę pokonałem w siodle bez większego problemu. Teraz natomiast, z tego siodła nader chętnie schodziłem przy każdej (KAŻDEJ) nadarzającej się okazji. Było mi bardzo smutno, jak na siebie patrzyłem. Wciąż mi trochę smutno w zasadzie.
Parę faktów.
Przed wyjazdem porajska waga zarzuciła mi 94 kg. Suka.
W czasie wycieczki wychlałem ze 4 litry płynów.
Bezpośrednio po powrocie waga uważał, że ważę 88,6 kg. Całkiem spory kawał bezo mi się gdzieś zapodział.
Rano waga zwróciła mi trochę mnie i zameldowała 92,4 kg.
Waga nie jest popsuta (testowałem ją na różnych ludziach i zwierzętach).
Myślę sobie, że następna wycieczka będzie jednak nieco krótsza, ok?
Acha - aktualizacja!
Bo ten upadek Kuby, to jednak miał konsekwencje. Na ok. 10-15 km przed końcem trasy, przerzutka w jego rowerze tak się dramatycznie rozklekotała, że chyba pójdzie do wymiany. Nie zauważyliśmy od razu zniszczeń, bo były sprytnie zakamuflowane i postępowały cichutko z dala od naszych ócz. I tyle.

On the road again © bezo

Po wielu, wielu latach obrastania w sadło, ruszono dupę. W towarzystwie, które w legendarnym międzyczasie nieco się rozrosło.
Świecie - przedstawiam Ci Szymka :)

Szymek © bezo

Kiesielów - Brenna - Kisielów.
Można się było spodziewać, że Brenna po sezonie, to zgoła inna Brenna, niż ta w sezonie.

Brenna po sezonie © bezo

Nie jest to miejsce dla ludzi z fobiami.
Nie mam fobii więc pustka mnie cieszy :)

Widz © bezo

Zresztą Brenna martwa nie jest. Jakoś niedawno postawiono tam nowy park linowy. Dość imponujący.

Park linowy © bezo

Najwyższy poziom jest 15 metrów nad ziemią, a to robi wrażenie.
Nas jednak najbardziej ujęło oznakowanie tras na ściance wsponaczkowej.

Drogowskazy parkowo-linowe © bezo

Pojechaliśmy niespiesznie w tę i nazad napawając się urokiem okolicy, łagodną pogodą i brakiem tłumów (chyba jednak mam jakąś fobię społeczną, jak tak na ten brak ludzi wciąż zwracam uwagę).

W trasie między Brenną a Kisielowem © bezo

A od jutra do poniedziałku - Jura :)

Kisielów - Wisła - Kisielów.
Sielana czyli kontynuacja urlopu.
Dziś spokojny spacer wzdłuż Wisłu przez Ustroń i Wisłę właśnie.

Wzdłuż Wisły © bezo

Co rzuca się w oczy 2 września w tamtych okolicach?
Nic.

Pusto © bezo

Ale serio - nic. Jest prawie całkiem pusto.

Pusto 2 © bezo

Jeszcze parę tygodni temu przejechanie rowerem przez te bulwary, uliczki itd., było nielada wyczynem. Takie płynne przejechanie, bez potrącania, bez złorzeczenia, bez hulajnogowania i tłumaczenia, że też ma się te prawa.
A teraz o :)

Pusto 3 © bezo

Jutro pojedziemy do Brennej, żeby i tam napawać się pustką, doskonałą pogodą i widoczkami, jak z obrazka :)